انتظار بی وصل ...

دخترم  فرزانه  سلام ...

پدر هنوز میان پیچ و خم روزگار دنبال نشان بی نشان مادرت می گردد .

هنوز هم شک دارد ...

بهاری دیگر  نزدیک است ... و قدمهای پدر هنوز  به تالار رستگاری نرسیده ...

می دانم ... صبوری و نگران ... اما چه کنم ...!

لحظه تحویل سال نو ...

آرزوهایم را   کنار سجاده باز مادر بزرگ  به خدا خواهم گفت .

و امتداد رشته های خواهشم    در آغوش کشیدن دوباره ات  خواهد بود .

راستی  ...  دوباره  دارد چیزی   در درونم سبز می شود ...

اما مگر این خاک می گذارد ...

وصلی میان   من و تو باشد ... ؟

یقین دارم در انتهای آینه زمان ...

تمام  نامه ام را ...

به اندازه سبزی این بهار پیش رو ...

درک خواهی کرد .